Ken je dat? Dat van het ene op het andere moment je oor dicht zit? En ook niet meer open wil? Slikken helpt niet, gapen ook niet, je bent gewoon beperkt bereikbaar. Het vermoeden ontstond al snel dat dit een kwestie van overtollig oorsmeer was. Al een paar jaar zijn oordoppen 's nachts mijn beste vriend, omdat Maatje er een gewoonte van maakt om in de nachtelijke uren blaastesten uit te voeren. Dat is niet hetzelfde als snurken, wat ook een vervelende gewoonte is natuurlijk, maar even goed toch erg irritant. Voor een slechte slaper als ik wordt het er zo niet eenvoudiger op, vandaar de doppen. Met als resultaat een geblokkeerd oor.

Ooit hadden wij woestijnmuizen, om de huisdierbehoefte van onze kinderen te bevredigen. Uitgebreid speurwerk in de bibliotheek (internet bestond nog niet) leerde dat de woestijnmuis ideaal zou zijn. Het is een intelligent dier dat zijn voortplantingsbehoefte aanpast aan de omvang van zijn territorium. In theorie zal dat vast zo zijn, maar onze muizenbevolking verdubbelde wekelijks. Ze werden al snel agressief, met te veel soortgenoten in een bak. We stelden wat regels op, maar dat snapten ze natuurlijk niet en uiteindelijk moesten we ze laten gaan.

Het winkelwagentje, wie kent het niet. Geboren in 1937 en nog steeds actief. Misschien een beetje mank of zwalkend, maar een trouwe vriend in de supermarkt. Tegenwoordig is het wagentje vaak op stap; zo'n beetje in een straal van 500 meter van zijn standplaats. Sinds zijn gleuf niet meer om een muntje vraagt, wordt het wagentje nog vaker uitgenodigd en blijft het vaak ook een nachtje, dag of weken lang logeren in een voortuin of schuurtje. Mij lijkt het bijna onbegonnen werk om zo'n karretje vol boodschappen naar huis te duwen. Het is niet alsof je een ouderwetse kinderwagen met vering voortduwt, stoep op en af. 

Afgelopen zaterdag ben ik aan mijn 68ste levensjaar begonnen. En nee, dat vind ik niet erg. Integendeel zelfs, ik ben er blij om. Er zijn zo veel mensen die deze mijlpaal niet halen dat het gênant zou zijn om er moeilijk over te doen. Het voordeel van ouder worden is ook dat je veel dingen al eens eerder hebt meegemaakt. De energiecrisis van nu brengt herinneringen boven aan de Golfoorlogen van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Mijn schaapjes groeiden op met kreten als deuren dicht en licht uit, onze verwarmingsbuizen werden geïsoleerd, we plaatsten radiatorfolie en het enkel glas werd vervangen door thermopane. De kreten zijn nog steeds hetzelfde, maar het dubbel glas wordt nu ingeruild voor HR++.

De meterkast. By far mijn minst favoriete plek in huis. Een kelder is nog erger, maar die hebben we niet. Het is zo'n plek waarvan je vermoedt dat er grote zwarte spinnen wonen. Ik ben ze daar nog nooit tegengekomen, maar toch. Het is ook een ruimte vol geheimen. Voor mij althans.

De meterkast. By far mijn minst favoriete plek in huis. Een kelder is nog erger, maar die hebben we niet. Het is zo'n plek waarvan je vermoedt dat er grote zwarte spinnen wonen. Ik ben ze daar nog nooit tegengekomen, maar toch. Het is ook een ruimte vol geheimen. Voor mij althans.

Wij waren dus op vakantie in Portugal. Vier heerlijke weken met veel zon en lekkere temperaturen. Wij hadden de Kip thuis gelaten en gekozen voor een 3-kamerappartement op Quinta do Algarvio. Om voor ons onverklaarbare redenen werd het toch al prachtige appartement ingeruild voor een nog luxer townhouse. Wij vonden dat geen bezwaar:). Het is een nieuw, kleinschalig park, volkomen ongeschikt voor kinderen. Ook dat was voor ons geen probleem. 

De zus van mijn oudste dochter en haar topper gaan verbouwen. Ze pakken het groots aan. Dat betekent dat het hele huis inmiddels gestript en leeg is. Daar komt heel wat voorbereiding bij kijken, maar dat kun je wel aan haar van het stel overlaten. Topper volgt een intensieve uithuizige training van vijf weken voor zijn werk, dus zij is de spin in het web. Nou heb ik het niet bepaald op spinnen, maar deze wil je graag in huis.

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar sinds kort heb ik een elektrische fiets... En dat valt mijn hoofd nog niet mee. Jaren lang heb ik me op eigen kracht voort bewogen, en dat bevalt me eigenlijk prima. Hoezo dan elektrisch, hoor ik je denken?

Het nieuwe jaar is al weer twee dagen oud. Tijd dus om iedereen een heel mooi en gezond 2022 te wensen, met heel veel lichtpuntjes. Het eerste lichtpuntje: je kunt beleefd en met corona als excuus de fanatieke huggers van je af houden.

"Ik heb het lek" zei mijn ex-collega Rachel. Ik had geen idee, maar het betekende dat ze het wel gehad had voor die dag. Ik heb ook het lek, maar dan letterlijk. In mijn trapkast, bij de verdeler van de stadsverwarming. Daar zitten 5 kunststof slangen die ieder hun eigen koppeling hebben met het systeem van Vattenfall. Die slangen zetten uit en krimpen, afhankelijk van het seizoen. En als ze dat vaak genoeg hebben gedaan krijgen ze scheurtjes. Zoiets als rimpels bij mensen. Die scheurtjes lekken water en dat loopt langzaam langs de slangen onder de vloer. De eerste keer dat dit probleem zich voordeed was jaren geleden op 1ste Kerstdag. Een huis vol visite, een natte vloer, een spuitende scheur en geen verwarming. Daar wordt een mens niet vrolijk van. 

Vandaag wil ik het eens over haar hebben. Niet over haar in de zin van "zij van hiernaast", maar over lichaamshaar. Het houdt me mijn leven lang al (noodgedwongen) bezig. Als baby had ik een fantastisch hoofd met donkere krullen. De basisschool heb ik doorlopen met kort, steil haar. In mijn tienerjaren ging ook mijn haar puberen en krulde het weer uitbundig, om na mijn eerste kind toch weer te kiezen voor rechtstandig omlaag. Hoezo?