Blaastest

Ken je dat? Dat van het ene op het andere moment je oor dicht zit? En ook niet meer open wil? Slikken helpt niet, gapen ook niet, je bent gewoon beperkt bereikbaar. Het vermoeden ontstond al snel dat dit een kwestie van overtollig oorsmeer was. Al een paar jaar zijn oordoppen 's nachts mijn beste vriend, omdat Maatje er een gewoonte van maakt om in de nachtelijke uren blaastesten uit te voeren. Dat is niet hetzelfde als snurken, wat ook een vervelende gewoonte is natuurlijk, maar even goed toch erg irritant. Voor een slechte slaper als ik wordt het er zo niet eenvoudiger op, vandaar de doppen. Met als resultaat een geblokkeerd oor.

In gedachten nam ik mijn anatomieboek nog eens door en deed daarna een paar vergeefse pogingen om met een haaknaald mijn gehoorgang weer doorgankelijk te maken. Uiteindelijk belandde ik bij de doktersassistente die dit probleem voor mij ging oplossen. Zij wierp een blik in mijn niet dove oor en constateerde dat dat ook een spuitbeurt nodig had. Tegenwoordig gaat dat met een soort nespresso-apparaat, daar vond ik het althans op lijken. Na een aantal pogingen kon mijn dove oor weer horen en was mijn andere oor bevrijd van iets dat het formaat van een bij had. Hoewel het geen vervelende ervaring was, heb ik toch ook geen zin om zo'n behandeling regelmatig te moeten ondergaan. Dus blijven de oordoppen uit. Maatje vond het ook sneu, wilde een positieve bijdrage leveren aan mijn slaapbeleving en bestelde een speciaal antisnurksetje. Toen hij 's avonds in bed stapte, uitgerust met dit hulpmiddel, dacht ik even dat Hannibal Lector naast me lag. Dat is niet bevorderlijk voor andere slaapkamerbelevingen, dus het setje ligt nu ongebruikt in de la. Ik probeer ondertussen via meditatieve gedachten om me niet te storen aan mijn blazend Maatje. Gelukkig hebben we op zolder nog een grote kamer met een heerlijk tweepersoonsbed. Daar trek ik me nu maar terug als het te hard gaat waaien.