Afgelopen zaterdag ben ik aan mijn 68ste levensjaar begonnen. En nee, dat vind ik niet erg. Integendeel zelfs, ik ben er blij om. Er zijn zo veel mensen die deze mijlpaal niet halen dat het gênant zou zijn om er moeilijk over te doen. Het voordeel van ouder worden is ook dat je veel dingen al eens eerder hebt meegemaakt. De energiecrisis van nu brengt herinneringen boven aan de Golfoorlogen van de jaren tachtig van de vorige eeuw. Mijn schaapjes groeiden op met kreten als deuren dicht en licht uit, onze verwarmingsbuizen werden geïsoleerd, we plaatsten radiatorfolie en het enkel glas werd vervangen door thermopane. De kreten zijn nog steeds hetzelfde, maar het dubbel glas wordt nu ingeruild voor HR++.
Dat is trouwens nog een hele uitdaging. Je kunt er namelijk subsidie voor krijgen, maar voor ik ontdekt had hoe dat werkt was ik een paar dagen en heel veel telefoontjes verder. Ik ben er nu wel achter dat ik eigenlijk onderzoeksjournalist had willen worden. Of privédetective. Heerlijk om je in zo'n brei van onbegrijpelijke informatie te storten en daar orde in te scheppen. Dus mocht je zo'n project hebben liggen, ik houd me aanbevolen.
Uitdagingen, daar houd ik dus van. Vrachtwagenchauffeurs opleiden voor een vakdiploma, na twintig jaar herintreden op de OK, trektochten in de Himalaya, mountainbiken in Tanzania, langeafstandsfietsen in Europa, heerlijk. Er zijn ook grenzen. Ik wil best een tarantula op mijn hand laten zetten, maar in een bak met spinnen gaan zitten gaat me net te ver.
Nu heb ik een nieuwe uitdaging gevonden, met dank aan mijn jongste kind. En deze is best heftig. In dertig dagen moet ik mijn benen zo ver hebben gekregen dat ze een spagaat kunnen maken. Dat betekent elke dag per been vijf minuten rekken. Mijn hoofd heeft daar moeite mee. Mijn hoofd vindt dat een rare en pijnlijke bezigheid en wil dat mijn lijf er zo snel mogelijk mee stopt. Dus moet ik mijn hoofd afleiden. Ik laat het luisteren naar een spannende podcast en dat helpt. Ik ben nu een weekje bezig, maar heb niet het idee dat het kruis de grond al bijna kust. Maar er is hoop; volgens de berichten moet het na vijftien dagen makkelijker worden. Op dit moment is de grootste uitdaging om na vijf minuten mijn benen weer bij elkaar te krijgen. Als een kreupel konijn scharrel ik kreunend over mijn matje. Tot nu toe is het nog steeds gelukt om mijn voeten uiteindelijk weer naast elkaar te zetten. En dat links en rechts. Gelukkig doe ik deze uitdaging samen met mijn Muis, zodat we samen kunnen lachen en lijden. Mochten we ons lijf na dertig dagen zo ver opgerekt hebben dat het lukt, dan doen we een spagaat op de Grote Markt. En dan maar hopen dat we weer omhoog kunnen komen. Je hoeft er niet gek voor te zijn, maar het helpt wel!
Reactie plaatsen
Reacties