Electrified!

Ik durf het bijna niet te zeggen, maar sinds kort heb ik een elektrische fiets... En dat valt mijn hoofd nog niet mee. Jaren lang heb ik me op eigen kracht voort bewogen, en dat bevalt me eigenlijk prima. Hoezo dan elektrisch, hoor ik je denken?

Het begon eigenlijk ooit in Zuid-Limburg. Wij ploeterden op onze bepakte trekkingfietsen zwetend de heuvels op en af en zagen twee senioren moeiteloos dezelfde hellingen nemen. Deze mensen bleken niet over een uitzonderlijk goede conditie te beschikken, maar over een elektrische fiets. Zo ver waren wij nog niet, dus wij fietsten acculoos naar Barcelona, Praag, Boedapest, Pisa, Berlijn en andere mooie plekken. De boekjes van Benjaminse gaven gedetailleerd en door middel van zweetdruppeltjes de heftigheid en lengte van heuvels en serieuze bergen aan. Maatje en ik vonden het heerlijk.

Tijdens een gewone kampeervakantie in Frankrijk werden wij vergezeld door mijn jongste zus en zwager, zij met elektrische fietsen. Zij vertelden ons vol enthousiasme over een fantastisch tochtje dat ze hadden gemaakt. Toen wij hetzelfde tochtje op onze gewone fietsen reden, leek het voor maatje en mij toch meer op een prestatietocht dan op een ritje relaxed sightseeing. Bij maatje was het zaadje geplant. Na een trektocht vorig jaar met fiets en tent door Noord-Holland waar wij, met windkracht zes tegen, gepasseerd werden door vrolijk fluitende e-bikers was het voor maatje duidelijk. Het leven zou een stuk leuker worden op een elektrische fiets. Met in mijn achterhoofd de ooit nog te rijden trektocht door Frankrijk ging ik overstag.

Maatjes fiets was snel geleverd, de mijne had last van corona. Dat was jammer, want we zouden gaan kamperen in de Auvergne, waar we de heuvels fluitend zouden nemen op onze nieuwe tweewielers. De fietsenmaker vond het zo sneu dat maatje steeds op mij en mijn gewone fiets zou moeten wachten dat ik van hem een ingeruilde e-bike mee mocht nemen. Daar ging het mis. Hoeveel kilometer kun je eigenlijk fietsen op een tweedehands accu? Het display gaf niet aan hoe ver ik nog kon rijden. Ik kon alleen maar kijken naar de groene bolletjes die terug konden lopen van vijf naar nul. Hoe snel zou dat gaan? Daar werd ik zo onzeker van dat ik eigenlijk alle tochtjes heb gefietst zonder de accu te gebruiken. Ik zweette naar boven en beneden, maatje had een heerlijke dag. 

Nu staat de nieuwe fiets dan eindelijk in de schuur. Van maatje weet ik inmiddels dat de accu je moeiteloos 160km over heuvels kan rijden. Dat is dus niet het probleem. Dat zit tussen mijn oren. Ik houd van hijgen en zweten op mijn fiets.

Van stampen tegen de wind in. En dat hoeft dus niet op een e-bike. Maar het kan wel! Ik zet hem gewoon niet aan, voorlopig. Tot ik windkracht zeven tegen heb of zo...