Oh-oh-oh-micron

De zus van mijn oudste dochter en haar topper gaan verbouwen. Ze pakken het groots aan. Dat betekent dat het hele huis inmiddels gestript en leeg is. Daar komt heel wat voorbereiding bij kijken, maar dat kun je wel aan haar van het stel overlaten. Topper volgt een intensieve uithuizige training van vijf weken voor zijn werk, dus zij is de spin in het web. Nou heb ik het niet bepaald op spinnen, maar deze wil je graag in huis.

Een gestript huis is geen thuis, dus moest er ander onderdak gevonden worden. Aangezien maatje en ik al langer van plan waren om een deel van de grauwe wintermaanden in een wat zonniger oord door te brengen, was de oplossing snel gevonden. Zij in ons huis, wij in Portugal. Zij een plekje, wij geen inbrekers.

Toen de aannemer de definitieve begindatum van de zesweekse klus had vastgesteld, konden wij ook gaan plannen. Anderhalve week na de start zouden maatje en ik vertrekken. Dan konden we dochter ook nog helpen met de laatste klusjes bij afwezigheid van topper. Het leek een prachtig plan. Het autootje met alles wat een drie- en soms vijfpersoons huishouden plus hond zo al nodig heeft in zes weken reed af en aan. Het huis vulde zich gestaag en uiteindelijk streken dochter, kleinkind en hond hier lichtelijk vermoeid neer. Mooi, dacht ik, dan kan ik haar nog ruim een week verwennen voor we weg vliegen. 

Toen begon het omicronmonster zich te roeren. Dat zou op zich niet zo'n probleem zijn, maar voor Portugal hebben maatje en ik een negatieve antigeentest nodig. Plus reiscertificaat. Af te nemen 48 uur voor vertrek. Met het stijgend aantal omicrongevallen op school, een positief nauw contact en afschaffing van een deel van de quarantaineregels voor kinderen, begonnen we met z'n allen toch een beetje op onze tenen te lopen. Uiteindelijk besloot dochter dat ze beter een weekje in een huisje kon gaan zitten, zodat boefje weer met vriendjes kon spelen en het voor ons geen probleem meer was dat het monster op school zo huis hield.

Ik snapte het, maar vond het zooooo sneu. Weer met volle tassen verkassen naar weer een ander plekje. Niks je lekker laten verwennen. Het positieve nieuws voor boefje was het subtropisch zwembad, dat dan weer wel. Volgende week vullen ze het huis weer, en vliegen maatje en ik naar de zon, voor vier weken. We gaan er in ieder geval vanuit dat omicron zich niet alsnog op een sneaky manier in ons heeft weten te nestelen. En, als we terug zijn heb ik toch minstens een week om dochter alsnog in de watten te leggen!