De aanhouder wint!

Je verwacht het niet, maar het is uiteindelijk toch gelukt! Na twee eerdere pogingen die door Corona werden gesaboteerd is mijn afscheidsetentje er toch echt van gekomen. Niet in de laatste plaats door Esther. Zij bleef ondanks mijn bezwaren dapper volhouden dat er echt genoeg inmiddels ex-collega's waren die met mij na twintig maanden nog een vorkje wilden prikken. Ook al heb ik inmiddels voor sommigen de status van vergane glorie bereikt, hoorde ik in de wandelgangen.

Diep onder de indruk was ik van het aantal mensen dat nog een hapje en een drankje met mij wilde doen. Collega's met wie ik vele jaren heb gewerkt, maar ook collega's die mij nog maar kort kenden. Mensen die inmiddels zelf gepensioneerd zijn, of die hier toch een heel stuk voor moesten rijden. 

Het was superleuk om weer eens bij te praten en de laatste nieuwtjes te horen. Dat varieerde van "Oh echt!", "Nee...", "Wat sneu...", tot "Wat leuk!". Mensen met spannende zeilplannen, verhuisplannen, pensioenplannen, carrièreplannen, een prachtige hoogzwangere buik, nieuwe (klein)kinderen; het passeerde allemaal de revue. En als klap op de vuurpijl een intens gelukkige Tijger. Iemand had deze fervente vleeseter wijsgemaakt dat het een vegetarisch gebeuren zou worden. Hoe bijzonder dat hij desondanks toch kwam opdagen! Tot zijn grote vreugde bleek dat hij toch zijn tanden in een stuk vlees mocht zetten.

Laat op de avond werden wij met zachte dwang naar de uitgang gedirigeerd. Taxi Esther bracht mij, inclusief veel kaarten en een enorme bos rozen, weer veilig thuis. Waarvoor dank Esther!

Ik kan me nu al verheugen op het afscheid van de volgende pensionada eind van de maand. Als Corona tenminste onder haar steen blijft zitten...