Forever young

Vorige week is het me weer gelukt een jaar ouder te worden. Deze keer kan ik het getal zonder leeftijdsconsequenties omdraaien. Tenzij ik het op zijn kop ga zetten, dan ben ik ineens 33 jaar ouder. Leuk raadsel toch?

Mijn hoofd meent nog steeds dat ik net van de middelbare school kom, en dat is een prettige gedachte. Het uiterlijk werkt daar echter niet aan mee. Donkerblond is antiekblond geworden, mijn tanden doen aan crowding (zegt de tandarts), en de kraaien laten hier en daar wat poten achter. Alleen het gewicht is hetzelfde gebleven. Dat is waarschijnlijk ook maar schijn, want ik zal wel iets gekrompen zijn. Dan wordt het soortelijk gewicht natuurlijk ook anders.

Maar wat maakt het uit? Mijn activiteitenniveau is niet te vergelijken met dat in mijn middelbare schooltijd. Ik liet maatje  absentiebriefjes schrijven zodat ik niet hoefde te gymen. Dan gingen we samen gezellig koffie drinken. En ik heb ook heel wat tijd op de bagagedrager van zijn fiets doorgebracht. In de loop der jaren heb ik ergens de geest gekregen en is mijn bewegingsritme (dit woord heb ik van Wilfried geleerd) sterk verbeterd.

Het is vooral mijn omgeving die me er aan herinnert dat ik ouder word. Toen ik ergens achter in de veertig was zei een collega tegen me dat hij het zo knap vond dat ik nog elke dag op de fiets naar mijn werk kwam. Ik viel er van verbazing bijna af. Als ik samen met maatje een tuinverbouwing doe, zeggen mensen hoe bijzonder het is dat we dat op onze leeftijd nog zelf kunnen. Ik krijg ongevraagde reclame voor trapliften, seniorenwoningen en hulpmiddelen.

Hou op! Ik wil reizen, fietsen, wandelen, klussen, naar theater en museum, nieuwe dingen leren. Gekke dingen doen en dan heel hard lachen (en dan plas ik niet eens in mijn broek). 

Dus blijf ik gewoon lekker forever young en doe ik lekker wat ik zelf leuk vind!