Stemmen en tics

Stemmen in je hoofd. Ken je dat? En dan bedoel ik de goedaardige stemmen, niet die waarvoor je behandeld moet worden. Ik heb ze ook, al een leven lang. Dat je met je fiets de stoep af wilt rijden en ineens die stem weer hoort. Die zegt dat je absoluut niet van de stoeprand af mag bonken, omdat dat slecht is voor je velgen. Of dat je niet met je deodorant in de tent mag spuiten; dat is slecht voor het doek. Dat je de deur dicht moet doen. Niet mag stampen op de trap. De koppeling rustig op moet laten komen.

Nu ik inmiddels meer dan een jaar thuis ben zijn de werkstemmen aan het verdwijnen. Dat je mooi moet staan, moet zuigen bij de punt, lekker strak moet strikken, niet te kort mag knippen, het plastic moet spannen voor je het plakt, de plooien glad moet strijken. Ik ga het bijna missen.

Dan zijn er nog de tics. Die heb ik ook, al dan niet in milde vorm. Ik strijk bijvoorbeeld. Dat is een uitstervende en volgens velen een volkomen overbodige en nutteloze bezigheid. Maar ik vind het lekker ontspannend. Ik word blij van een glad gestreken dekbedovertrek. Zelfs het gevouwen ondergoed krijgt een kleine aai. 

Lakens, handdoeken, theedoeken, dekbedovertrekken, kortom alles dat gevouwen is moet zo in de kast dat je niet in de open kant kijkt. Kussens moeten met de dichte kant naar de deur, zodat het er strak uit ziet als je binnenkomt. Dit zijn overblijfselen van mijn stage op de verpleegafdeling in een grijs verleden. Vind ik nog steeds leuk.

Mijn oud-collega's werden er gek van dat ik bruine pleisters symmetrisch op het verband wilde plakken. Komt door de stem van zuster de Bruin vroeger. Mijn instrumententafel was mijn heiligdom; streng verboden aan te komen, ook voor specialisten. Met dank aan zuster Rosita die mij opleidde.

Maar mijn ergste tic is de wasknijpertic. Als ik de was buiten ophang (tot verbazing van mijn middelste zus heb ik een droogmolen) gaat dat volgens een strikt ritueel. De wasknijpers aan een kledingstuk moeten dezelfde kleur hebben. Met houten wasknijpers is dat geen probleem, maar die geven af. Het gaat dus om de gekleurde exemplaren. De knijpers moeten ook dezelfde grootte hebben. Het absolute dieptepunt zijn knijpers met een verschillende kleur en grootte aan hetzelfde item. Deze tic gaat heel ver. In het verleden hing maatje de was wel eens op zonder deze regels in acht te nemen. Die haalde ik er dan weer af of hem opnieuw op te hangen volgens de normen in mijn hoofd. Maatje heeft het begrijpelijkerwijs opgegeven. Voor het overige vindt hij mij niet gekker dan een ander en prima om mee te huizen. En dat is heel wat!