Home sweet home?

Voor een reislustig persoon zijn dit vreemde tijden, zeker als je honderdduizend plannen had. Tot nu toe lijkt het buitenland voor ons een no go area. Wij trekken namelijk lastige situaties aan. Onze eerste verre reis ging naar Nepal. Daar maakten we met z'n tweeën een drieweekse wandeltocht rond de Manaslu, omdat we graag voor onze 50ste verjaardag boven de 5000 meter wilden wandelen. Met een gids en zes dragers gingen wij op pad. Onderweg kwamen we vriendelijke opstandelingen tegen die ons tegen betaling van 5 dollar door lieten. De kwitantie moesten we zelf schrijven en de rest van de tocht was dit onze vrijbrief voor een probleemloze doorgang. Dat veranderde toen we in een klein gehucht aankwamen. Daar was besloten dat er voor de veiligheid (we zouden wel eens beschoten kunnen worden) alleen in een groot konvooi terug naar Kathmandu gereisd mocht worden. We wachtten vijf dagen geduldig (best moeilijk) tot dit geregeld was. De aanwezigheid van een aantal met benzine gevulde tankauto's midden in het konvooi (als je toch wilt schieten een mooi doelwit) zorgden bij ons toch voor enige gezonde spanning en wat vochtige oksels, om over de rest maar niet te spreken.

Dan zaten we ook nog eens zeven dagen vast in Thailand waar de rode en gele Thai het niet eens konden worden en het vliegveld bezetten. Dat was extra vervelend omdat ons jongste kind ging emigreren naar Ecuador en wij hierdoor haar vertrek misten. En in Argentinië vertrok het vliegtuig bijna zonder ons, omdat er een wilde taxistaking uitbrak en wij uitsluitend dankzij een heftige dollemansrit het vliegveld net op tijd wisten te bereiken.

Je snapt dat wij, net als vele anderen, niet happig zijn op een lockdown in het buitenland.

Voorlopig laten we de kip dus in Nederland scharrelen, lopen we er trage tochten en groene wissels, en fietsen er de mooiste routes. Je moet tenslotte je grenzen kennen!