Strijken, pletten, prikken!

Bevolkingsonderzoeken. Als je maar oud genoeg wordt, krijg je er vanzelf mee te maken. En vrouwen weer eerder en vaker dan mannen. Vooropgesteld: ze zijn heel nuttig, maar niet iets waar je je op verheugt. Ik niet tenminste. 

Het begint op je dertigste met het uitstrijkje. Tegenwoordig mag de assistente dat ook doen. Als ze dan na een tijdje graven vraagt of je nog wel een baarmoeder hebt, is dat toch een vreemde gewaarwording. Zeker als ze er dan nog dreigend aan toevoegt dat ze de huisarts zelf moet roepen als het mondje haar nu niet onmiddellijk toelacht.

Een vriendin kreeg bij het maken van een uitstrijkje van de huisarts te horen dat ze er wel veel werk van had gemaakt. Bleek ze zich gewassen te hebben met de glittergel van haar dochter. Dat moet een sprankelende ervaring zijn geweest!

Dan het borstkankeronderzoek. Vanaf je vijftigste mag je je melden in de speciale bus. De oproep blijkt op postcode te gaan, dus ineens zit je daar met de buuf van links, rechts en de overkant. Het is geen prettig onderzoek. Met grote borsten niet, wordt mij verzekerd door vriendinnen die royaal geschapen zijn. Maar ook niet met een bescheiden A-cup kan ik je verzekeren. Probeer maar eens om bijna niets op het presenteerblaadje te leggen. Vervolgens wordt de pletter ingeschakeld en zit je tijdelijk vast in de bankschroef. En dat dan twee keer. Ik heb altijd de neiging om mee te willen werken. Maar dat is nou net niet de bedoeling, werd mij eens duidelijk gemaakt door een gefrustreerde dame. Zij had een enorme hekel aan vrouwen die behulpzaam probeerden te zijn. "Gewoon doen wat IK zeg", was haar devies. Nou lijkt het mij ook niet prettig om de hele dag borsten te pletten, maar zij is toch wel een uitzondering. Vriendelijkheid is in de bus de regel.

En last but not least het darmkankeronderzoek. Daarbij moet je zelf aan de slag. Het is de bedoeling dat je wat  darminhoud per post verstuurt. Wel in een speciaal daarvoor bestemd containertje en in een bijbehorende envelop. Niet te veel, maar ook niet te weinig. Dan ga ik al twijfelen: wat is veel, wat is weinig. Bovendien moet het droog verzameld worden. Je mag er dus niet overheen plassen of het in de pot laten vallen. Mensen geven echt heel ingenieuze tips hoe je dit het beste aan kunt pakken. Als dat dan gelukt is, steek je een soort tandenstokertje op verschillende plekken in het testobject, stopt het in het containertje, vult de papieren in, doet alles in de envelop en weg ermee. 

Maar niet op zaterdag of zondag, want het moet binnen vierentwintig uur op het lab in behandeling worden genomen. Zij werken niet in het weekend en de post bezorgt niet op maandag, vandaar. Een kwestie van goed plannen dus.

Dan is het wachten op de uitslag. En het is altijd weer fijn als die positief blijkt te zijn, of negatief. Het is maar hoe je het bekijkt.